Alle eind is een nieuw begin

Okay, het begin van een schrijftijdperk.



Dit is voor mijzelf bedoeld, maar voor iedereen om te lezen. Ik hoop dat je mij kan helpen bij de vraagtekens die ik heb in het dagelijks leven. Anderzijds geef ik graag inspiratie aan anderen.



Wie ben ik? Of beter gezegd, wie ben ik op dit moment?



Ik ben een man. 26 jaar op dit moment. Technisch gezien werkloos. Afgestudeerd HEAO-er. Ik heb een lichtelijk onrustig hart, dat komt door haar (misschien schrijf ik hier later nog wel over). Een twijfeaar. Een denker. Nukkig (Groninger he!). 68 kilo.



Wat zegt dit rijtje feitjes eigenlijk over mij? Eigenlijk niet zoveel, want mijn charmes, de lach, de straling van de ogen, de intonatie. Allemaal dingen die je niet meekrijgt met deze tekst.

Ik heb dan ook lang getwfijfeld (goh!) over of het uberhaupt nut heeft iets op te schrijven.



Op vele vlakken vind ik mijn leven een chaos. Een ongestructureerde zooi. Het leidt er toe dat ik niet gelukkig ben in deze zooi en dat ik niet kom waar ik wil. Mensen zeggen wel eens tegen me "jij komt er wel". Waar dan wel niet? Waar kom ik dan? In me graf, dat is een feit. Of ergens op de zeebodem of in de buik van een haai. Ergens kom ik dood wel terecht ja.



Ik begrijp die dingen nooit. Jij komt er wel. Ik denk dat men bedoeld dat ik rijk wordt ofzo. Zoiets. Ja dat ga ik ook worden. Geld is vrijheid, maar de ultieme vrijheid ligt in de geest.

De twee lijken in strijd met elkaar. Ik lig ook in die strijd. De materiele doelstellingen lijken zo westers en zo van vorige generaties. Ze strijden ook misschien wel met wie ik ben, want leuk al die spullen enzo maar wat bereik je er mee?

Andere kant is weer dat design me echt bijzonder boeit. De creativiteit die er mee gepaard gaat in combinatie met fascinerende vormen en materialen of totaalplaatjes, is uitermate boeiend in mijn ogen. De mens maakt een hoop meuk, maar is ook in staat geniale dingen te fabriceren.



ik kom er dus wel. Volgens mij aan mezelf om te bepalen waar. Waar wil ik heen? Wie wil ik worden? Wat wil ik zijn? Hoe diep neemt de liefde mij mee op haar reis van het leven? Zal ik ooit iets kunnen bereiken wat ontstaat uit eigen pure creativiteit?



Dat laatste hebik misschien ook wel allang bereikt. Immers woon ik in de stad waar ik wou wonen. Ben ik geweest op plekken waar ik wou zijn en heb ik lief gehad wie ik wou liefhebben. Staat dan mijn eigen onzekerheid mezelf in de weg? Hand in hand met mijn luiheid/passiviteit?



Mijn moeder zei dat ' ik iemand moest zoeken". Hiermee doelt ze op een derde persoon om mee te spreken over de zaken die dwars zitten, de issues die ik heb, de onafgedane emoties die nog moeten worden opgeruimd uit het verleden. Allemaal om mijzelf te doorbreken, te herboren, wakker te worden.

Natuurlijk luister ik niet naar mijn moeder, ik wil en zal alles zelf moeten ontdekken. Toch hebben haar woorden wel invloed op mij. Al een hele lange tijd suddert er iets vlak onderhuids. Het moet eruit. Maar ik weet niet wat het is en ik weet dus al helemaal niet hoe. Ik ga proberen weer in vorm & conditie te komen want fysiek ben ik zwak. Hierdoor hoop ik dat er zoveel energie gaat stromen dat ik meer toe kom aan dingen die ik echt wil. En ook vrolijker in het leven sta.



De afgelopen periode was niet bepaald een kleurig boek voor mijn gevoel. de verbroken liefdesrelatie zit me tot op de dag van vandaag hoog. Simpelweg ben ik het er niet mee eens hoe zij & ik uit elkaar zijn gegaan. Ronduit onvolwassen hoe dit gegaan is, en ook niet mijn keuze. Maar okay, ik had een relatie met iemand van 19. nu 20. Kan die op htezelfde niveau denken als iemand van 26? Toen ik zelf 20 werd werkte ik in een discotheek, had een vriendinnetje welliswaar, maar leefde als een losbol, een ongeleidt projectiel. Daarnaast was ik hardcore gokverslaafd.

nu ik 26 ben en afgestudeerd is het leven echt waanzinnig anders. ik woon, werk & leef niet alleen ergens anders. ik ga met andere mensen om, ik doe andere dingen. Wat wel hetzelfde is, is de enorme drive om 'naar buiten' te gaan. De wereld als speeltuin. ik wil ALLES zien. DE HELE WERELD.

Maar back 2 love. De gedachte dat ze nu ergens in mijn geliefde spanje rondhobbelt, het lekkere ding uit te hangen en haar gepronk & gepraal aan de grote klok te hangen. Dat zint me NIET. Maar okay, nu ik dit schrijf weet ik dat er momenteel helemaal niets aan te veranderen valt. Een sms sturen heeft nul impact en misschien wil ik uiteindelijk toch wel helemaal niks van haar.



Okay, love sucks dus. Met name de laatste maanden. Maar doordat ik mezelf bewust op afstand houdt van elk vorm van intiem contact met welke vrouw dan ook, ben ik wel meer om me heen gaan kijken... en DAMN wat een gigantisch arsenaal aan bloedmooie en superlieve exemplaren lopen er rond. Wat dit betreft is deze periode juist goed. Ik ben beter gaan nadenken over wat ik nou echt wel zoek. Wat mijn hart behoeft, maar ook wat het kan geven, dat is misschien wel belangrijker want daar heb ik zelf invloed op. ik kan een hoop bieden. Belangrijkste wat ik kan geven is eindeloze liefde. Liefde in de vorm van steun, vertrouwen, luisteren, sex, avontuur, humor, uitdaging.



Wat in mijn gedachten is komen opborrelen, het is iets wat ik niet eerder heb bedacht op die manier, is dat ik misschien wel even helemaal geen liefde wil. Geen liefde hoe kan je dat nou niet willen? Door het niet te willen valt het verlangen er naar weg en krijgt het juist de kans om weer te stromen?!

Natuurlijk gaat dit recht tegen de haren in van de basis emoties als het willen hebben van intiemiteit, 1-op-1 vertrouwen etc.



Exact op dit moment van schrijven zat ik een jaar met haar in een bar. Onze eerste date was precies een jaar geleden. Een begin van een tijdperk. Het tijdperk wat vele diepe mooie momenten herbergt. Wat nu compleet geschiedenis is en misschien kijkt ze vanavond wel voor het eerst in de ogen van haar zomerliefde. Ik zit daarintegen met een lekker Ibiza cdtje alles van me af te schrijven.

Zo even voelde ik me sterk maar het besef dat dit nu een jaar geleden was, dat doet zeer. Ik was op slag verliefd op dit meisje. Puur, mooi, uitdagend. Een echt meisje naar m'n hart. De eerste zoen deed me door het dak heen gaan. We kronkelden als waren we 1, daar over de banken in een shabby loungebar. Dit was precies een jaar geleden...

Half jaar met, half jaar zonder. Het halve jaar zonder was me, ondanks toch ook het gezeur van 'met' , toch minder waard. Ik geloof namelijk dat alles wat in het half jaar 'zonder' was, ook had geweest indien 'met'. Maar dan had ik nog haar naast me gehad. Dit is natuurlijk koffiedik kijken en ik moet maar eens leren op te houden met mijn eigen misere te voeden met spookgedachten. Mooi leermomentje dit.



Ik heb nooit zo goed begrepen waar ze nou veel moeite mee had. Was ik te lastig, maakte ik dingen onnodig ingewikkeld. Was je niet meer verliefd? Zoveel twijfels ben ik mee achter gelaten, en in de periode na de breuk heb ik ook nooit echt antwoorden van haar gehad, enkel nog meer tewijfels.



Neej het is beter zo, al mis ik haar en het liefdesverhaal toch wel.



Vandaag een jaar geleden. Laat ik dit moment aangrijpen om de titel in te luiden. Dit is het eind van wat was. Ik ga verder. Ik moet en wil verder. Ik wil niet langer in deze stoel zitten, vertwijfeld te zijn, terwijl daar buiten een hele wereld op me wacht.



Alle eind is een nieuw begin. Zo zal ook deze nacht het begin zijn van een nieuwe dag morgen. Morgen naar Berlijn, op weg naar wellicht een nieuwe toekomst. Sowieso op weg naar een stad van dikke muziek, coole clubs en een heerlijke sfeer.



Een blog zonder doel. Enkel freestyle schrijven. Ik hoop later gerichter en dieper te kunnen bloggen.

Adios!